8

Saat gecenin 2:10u halbuki tam 2 olmadan yatarım diye içimden geçirmiştim ama evdeki hesapla tartının uyuşmazlığı tuttu, olan yine bana oldu.
Hazır uykum yokken bari bişeyler düşüneyim dedim ama düşünmekle kalmak yerine yazmayı tercih ettim ve okuyorsunuz.
Şiirin büyüsünü tefekkür ediyordum ruh ve beden arasında kalan şey, şiir yani en köşeden sırıtan.
Diyorum ki bu kadar ruhsuzken bu şiir nasıl bana hitap ediyor sonra şiirin ruhla alakası olmadığını sadece ruhu törpüleyen bir ara Bulucu olduğuna kanaat getiriyorum. Mesela bu yazdıklarım aslında benim kişiliğim olmuyor çünkü şiirin benimle alakası olmaması lazım zannimca. biraz odun biraz hissiz kesik kesik kahkaha atan adeta zamanın hızla akan selinde çırpınan biri için şiir bir durak oluyor yada bana acıdığı için kalbimde bir gedik açıyor ince ince içeri sızıyor fark etmedem yaşıyorum sanki durmadan koşuyorum özleyemiyorum mesela yada değer biçemiyorum şiirin bana kanat olup şairinin uçurtmasına takıldığım yerleri zorluyorum.
evet sizin için atomu parçalayamam belki ama şiiri kalemden çıkartırım. Bu ruhum için ağır benim için basit bir şey en azından yazarken kanatlanıyorum.